Στις μέρες μας, το κράτος και οι θεσμοί του είναι φανερά αποδυναμωμένοι, ιδιαίτερα μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, το οποίο επιβάλει βίαιες και ριζικές απορρυθμίσεις στα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα, ευνοώντας νέες μορφές του ανταγωνιστικού κεφαλαίου (ιμπεριαλιστικό)[1] που χαρακτηρίζεται από την μονοπωλιοποίηση της οικονομίας, μαζική συσσώρευση πλούτου και διεύρυνση των αποικιακών ζωνών. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ιεράρχηση των κοινωνικοοικονομικών αναγκών γίνεται με γνώμονα τα συμφέροντα των κυρίαρχων ελίτ και όχι με βάση τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα του «χρηματιστηριακού δαρβινισμού[2] όπου ο ισχυρότερος επικρατεί» τα κράτη χάνουν το νόημα της ύπαρξής τους, τη στιγμή που η κοινωνία βασανίζεται από προβλήματα μαζικής ανεργίας, οι ανισότητες και η φτώχεια εντείνονται, ενώ η χρεωκοπία των ασφαλιστικών φορέων και η μειωμένη παραγωγικότητα της οικονομίας αποτελούν πλέον τη «νέα κανονικότητα» (new normal).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η -σύμφωνα με τον Gramsci– ιδέα περί της κοινωνίας των πολιτών, ως σφαίρας μιας γενικότερης ελευθερίας, η οποία θα βασίζεται στη δόμηση δικτύων εμπιστοσύνης του κοινωνικού κεφαλαίου, προωθώντας τη συνεργασία ανάμεσα σε ατομικές οντότητες, προβάλλει ως ο πλέον καθοριστικός παράγοντας για τη δικαιότερη αντιμετώπιση των προβλημάτων, σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο.

Όπως επισημαίνεται από τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. «Η Κοινωνία των Πολιτών αποτελεί παράγοντα ζωτικής σημασίας για την ενίσχυση του κράτους δικαίου και βασική συνιστώσα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής για τα θεμελιώδη δικαιώματα».

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, στη 2^η Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων, δραστηριοποιούνται διάφορα Σωματεία – Σύλλογοι πολιτών, όπως π.χ. η ΑΚΙΒΔΑ, ο Αρδηττός, ο Ορφέας, κλπ., οι οποίοι με τις δράσεις τους προάγουν το δημοκρατικό διάλογο, υπηρετώντας το γενικότερο συμφέρον των κατοίκων της Κοινότητάς μας, ενώ επωμίζονται τον δύσκολο ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ δημοσίων/δημοτικών αρχών και πολιτών.

Στο πλαίσιο της δημοκρατικής νομιμοποίησης για αποφάσεις που αφορούν στις τοπικές κοινωνίες, είναι απαραίτητη η περαιτέρω ενίσχυση του διαλόγου με τις ομάδες πολιτών μέσω της θεσμοθέτησης απλοποιημένων και σαφών κανόνων αμφίδρομης επικοινωνίας, όπου τα προς απόφαση τοπικά θέματα θα μπορούν να τίθενται στο δημόσιο διάλογο, πριν από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Επιπρόσθετα, οι Δήμοι οφείλουν να αναζητούν χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως π.χ. το πρόγραμμα του δημοσιονομικού πλαισίου 2021 – 2027 της E.E., CERV, ώστε να είναι σε θέση να στηρίζουν αποτελεσματικότερα τους τοπικούς Συλλόγους.

Στην παρούσα συγκυρία, όπου η αλόγιστη και χωρίς όρια αύξηση των ενοικίων, απότοκος της αποτυχίας της ελεύθερης αγοράς, απειλεί τα συμφέροντα των πολιτών, θα ήταν ωφέλιμο οι Δήμοι της χώρας να εξαντλούν κάθε δυνατότητα για αναζήτηση και διάθεση χώρων σε Συλλόγους, σε επίπεδο γειτονιάς, με σκοπό την απρόσκοπτη λειτουργία τους.